Nie poznasz moich planów.

Lucy z zaskoczeniem odkryła, że obudziły ją promienie słońca, a nie pulsujący ból głowy, czy potrzeba rozmowy z muszlą klozetową. Przeciągnęła się i usiadła na łóżku, rozglądając się po pokoju. Przez chwilę poczuła się jak bohaterka książek Lucy Maud Montgomery. Ściany były pokryte tapetą z kwiatki, trochę już sfatygowaną. Na drewnianej podłodze leżał kolorowy, sznurkowy dywan. Wszystkie meble wykonane były z jakiegoś jasnego drewna. Lucy nie znała się zbytnio na rodzajach drzew, pół biedy jeśli jeszcze rosły w parku czy lesie. Umiała odróżnić brzozę, kasztanowca, dąb, sosnę i świerk. I na tym kończyła się jej znajomość żywych drzew. Natomiast rozpoznawanie drewna to była dla niej czarna magia. Przypomniała sobie, że ojciec Amber jest stolarzem - może on mógłby odgadnąć z czego zrobione są jej meble? Zaśmiała się z siebie w duchu, przy byle okazji jej myśli biegły do blondynki, a przecież Lucy miała ważniejsze sprawy niż rozmyślanie o wiejskich dziewczynach. Znów przebiegła wzrokiem po pokoju. Pękata komoda w stylu barokowym ledwo pomieściła jej ciuchy. Oczywiście tylko te letnie, zimowe ciotka zabrała na strych. Zamknęła je w wielkiej skrzyni i kazała czekać na chłodniejsze dni. „Potem zamienimy twoje ubrania miejscami, zniesiemy zimowe do sypialni, a letnie schowasz w skrzyni”. Zdaniem Lucy prostszym rozwiązaniem byłoby wstawienie do pokoju drugiej komody, albo najlepiej szafy. Ale czy ktoś ją pytał o opinię? W pokoju stały również toaletka i biblioteczka w tym samym stylu co komoda. Ostatnim meblem było łóżko. Był to zwykły, jednoosobowy tapczan z lat siedemdziesiątych, przykryty patchworkową kapą. Kwieciste ściany nie były ozdobione nawet najmniejszym obrazkiem, a w oknach wisiały rolety. Pokój nie był urządzony w najlepszym stylu, ale miał w sobie coś przytulnego. Problem w tym, że Lucy nie lubiła przytulnych, pozbawionych gustu pomieszczeń. O wiele bardziej odpowiadała jej chociażby sypialna Tatiany. Na samo wspomnienie pokoju przyjaciółki, powrócił obraz zakrwawionego noża. Dziewczyna  złapała się za głowę i zamknąwszy oczy próbowała przypomnieć sobie wydarzenia z feralnej nocy, poprzedzającej koszmarny poranek. Olśnienie przyszło nagle i wywołało u Lucy skurcz żołądka. Z trudem powstrzymała wymioty.

Jared! Poszli razem do pokoju Tat, rozmawiali, a on nagle zaczął się do niej przystawiać. „No chodź Lucy, wiem, że tego chcesz”, „Nie opieraj się, będzie nam dobrze razem”, „Ja i ty pasujemy do siebie, jesteśmy ulepieni z tej samej gliny”. Nie zwracał uwagi na jej protesty, pchnął ją na łóżko i jednym ruchem zerwał z niej koszulkę. Próbowała się bronić, ale była pijana, a on dużo silniejszy. Dłonią wymacała nóż leżący na nocnym stoliku i przejechała nim po policzku napastnika. „Zapłacisz mi za to dziwko” Zaklął i uciekł wściekły.

Dziewczyna starła łzę z policzka. Chciała zadzwonić do ojca, ale wiedziała, że on ma jej chwilowo dosyć. Tatianie nie mogła się zwierzyć, nie mogła narażać nikogo ze znajomych na zemstę Jareda. O rozmowie z ciotką nie było mowy. Amber? Nie, przecież ledwo ją zna. Sięgnęła telefon i wystukała z pamięci numer telefonu, -może tym razem odbierze. Sygnał, potem drugi i piąty, a w końcu poczta głosowa. Standard. Rzuciła telefon na łóżko i wierzchem dłoni starła kolejne łzy spływające po policzku.

- Dzięki, że mogę na ciebie liczyć, mamo.

Coral City

 Zapach jajecznicy obudził Tatianę. Z ulgą odnotowała fakt, że miejsce obok niej jest puste. Ten incydent z Mario nie może się powtórzyć. Może i jest miły, może i jej na nim zależy, ale nie może ryzykować utraty kolejnej ważnej osoby. On widocznie też doszedł do takiego wniosku i zniknął nim się obudziła. Próbowała wmówić sobie, że dobrze się stało. Jej życiowe motto – trzymaj na dystans ludzi, na których ci zależy – było niezawodne. Lepiej zgnieść to uczucie, zabić je w zarodku nim rozkwitnie i nie będzie umiała bez niego żyć. Bez jego śniadej cery, brązowych oczu i czarnych włosów zawijających się w drobne loczki. Wcale nie potrzebowała ciepłych, silnych dłoni głaszczących jej ciało. Nie potrzebowała objęć i pocałunków i poczucia bezpieczeństwa. Już kilka razy czuła się bezpieczna i zawsze kończyło się to utratą, bólem i łzami. Wytłumaczyła sobie, że najlepiej jest jej samej i niech nazywają ją pustą skorupą bez uczuć. Ona woli nie czuć nic, niż cierpieć. Pocieszając się takimi myślami weszła do jadalni i zrzedła jej mina. Na stole stały dwa talerze i dwie szklanki. Czyżby gosposia zamierzała zjeść z nią? Niewiele myśląc podeszła do stołu i podniosła dzbanek z sokiem pomarańczowym, zamierzając wlać go sobie do szklanki.

- Siadaj, ja ci naleję – stwierdził Mario dzierżąc w dłoni patelnie z parującą jajecznicą.

Amber

Powiedzieć, że dobrze bawiłam się na ognisku byłoby naprawdę grubą przesadą. Savannah cały wieczór siedziała tuż obok mnie trajkocząc na temat Josh’a i innych chłopców z miasteczka. Lucy natomiast była pochłonięta rozmową z Mandy. Poczułam wściekłość i to podwójną, bo nie dość, że zostałam wykorzystana by sprowadzić tu Lucy, to jeszcze w ogóle mnie ona nie zauważała. Chciałam z nią porozmawiać, ale w pewnym momencie po prostu znikła. Za to podeszła do mnie Mandy.

- Dobrze się bawisz, Am? – uśmiechnęła się do mnie, a ja poczułam się jeszcze gorzej. Postanowiłam przestać zgrywać idiotkę nieświadomą tego co się wokół niej dzieje.

- Przestań Mandy, dobrze wiem, że zaprosiłaś mnie tylko ze względu na Lucy. – wyraźnie zrzedła jej mina, aż zrobiło mi się głupio, że tak ją zaatakowałam. – Nie martw się, mi to nie przeszkadza, jakoś się pogodziłam z faktem, że nie chcesz mnie znać. – Przywołałam na twarz uśmiech, ale chyba nie przekonałam Mandy swoimi słowami.

- Wiesz, to nie tak – zaczęła – po prostu nie wiem jak się teraz wobec ciebie zachowywać.

- Jasne, skąd masz mieć pewność, że się nagle na ciebie nie rzucę, prawda?

- Naprawdę nie rozumiesz. Zwierzałam ci się z sekretów, miłostek, pragnień, a ty... poczułam się oszukana.

- Oszukana? A wiesz jak ja się poczułam? Jak śmieć. Tylko dlatego, że chciałam być z tobą szczera.

- Nie zachowałam się fair, wiem. Jednak po prostu byłam oszołomiona, musiałam sobie to wszystko poukładać.

- I nagle, gdy przyjechała Lucy stał się cud i wszystko sobie poukładałaś?

Mandy zwiesiła głowę. Byłam okrutna, wiem, Jednak skazanie mnie na towarzyski ostracyzm było równie okrutne.

- Przepraszam Am, może kiedyś mi wybaczysz i będziemy mogły się znów przyjaźnić.

- To ci nie potrzebne, teraz masz Lucy. – Wstałam i odeszłam. Naprawdę to zrobiłam, byłam zszokowana własnym zachowaniem, ale i usatysfakcjonowana. Tyle czasu byłam cichą, szarą myszką, z której wszyscy drwili. Nie umiałam bronić swoich racji, przytakiwałam ludziom gadającym bzdury, choć miałam o wiele więcej do powiedzenia niż oni. Nie chciałam być już popychadłem. Szłam poruszona znaną mi od lat ścieżką, gdy nagle na kogoś wpadłam. Podniosłam wzrok i zobaczyłam Josh’a.

- Amber, ślicznie dziś wyglądasz… - wymamrotał, był wyraźnie podchmielony.

- To miło, że tak mówisz, ale śpieszę się.

- Zawsze ślicznie wyglądasz, nie miałem odwagi ci tego powiedzieć, ale postanowiłem zebrać się na odwagę. – O czym on mówił? To miały być jakieś żarty?

- Cieszę się, że to powiedziałeś, ale naprawdę muszę już iść. – Miałam dość, najpierw Mandy i jej wynurzenia, a teraz podpity Josh. Co jeszcze? Chórek Robin Hood’a wyskoczy zza krzaków i zacznie śpiewać „Jesteś szalona”?

- Odprowadzę cię – uśmiechnął się i wyrzucił w krzaki puszkę po piwie.

- Niszczysz środowisko naturalne, Josh, a ja poradzę sobie sama.

- Czemu taka jesteś?

- Jaka? – uniosłam brwi w zdziwieniu. Miałam dosyć jego zalotów, a fakt, że zdecydował się na umizgi po kilku piwach tylko dodatkowo mnie rozdrażniał.

- Niedostępna, nieugięta i w ogóle – czknął głośno – na nie.

I cóż miałam zrobić? Powiedzieć mu, dlaczego nie interesuje mnie nawiązywanie bliższej znajomości? Wyłgać się? Westchnęłam głośno.

- Dobrze, odprowadź mnie lecz nie licz na nic. Ani dziś ani w ogóle nigdy.

Zwiesił głowę i szedł obok mnie w milczeniu.

Salka nieopodal kościoła nie była zbyt dużym pomieszczeniem, jednak z łatwością mogła pomieścić dwadzieścia osób. Duże okna wpuszczały światło słoneczne, które rozświetlały pomalowane na pistacjowy kolor ściany. Jasna klepka w jodełkę tu i ówdzie się wypaczyła i niejednokrotnie słychać było charakterystyczne klikanie, gdy ktoś nastąpił na odstający fragment podłogi. Na umeblowanie pomieszczenia składały się szkolne krzesła i kilka foteli – każdy w innym stylu, oraz spory stół zastawiony aktualnie robótkami ręcznymi. Niedokończony sweter, szalik, oraz kanwa ozdobiona haftem krzyżykowym należały do kilku pań z koła gospodyń wiejskich. Przed momentem właścicielki małych dzieł sztuki odłożyły je z rezerwą na blat stołu i skierowały wzrok ku Susan Flores. Żadna z nich nie mogła uwierzyć w słowa przyjaciółki. Pierwsza odezwała się Peggy Lewson, pulchna dama po pięćdziesiątce o rumianych policzkach i małych, prosięcych oczkach.

- Więc mówisz, droga Susan, że przyszło ci się opiekować córką naszego kochanego Ruperta. – widząc kiwnięcie głowy przyjaciółki, kontynuowała – opowiedz nam o niej. Po którym z rodziców odziedziczyła charakter?

- Niestety, obawiam się, że po matce. – Na słowa Susan wszystkie panie, machinalnie uniosły swoje pomarszczone dłonie ku ustom.

- To tragedia! – wykrzyknęła Amelia Roland. – Cóż stanie się z naszym miastem, kiedy ona zagości tu dłużej?! Jeśli faktycznie odziedziczyła charakter po Eleonor – tu każda z kobiet zrobiła zniesmaczoną minę – to w ciągu miesiąca poprzewraca chłopcom w głowach!

W salce zapanowała wrzawa. Peggy, Amelia i jeszcze kilka przyjaciółek – każda miała coś do powiedzenia na ten temat. Pełne zgorszenia komentarze, niczym nóż uciął głos Fiony Tyler.

- Dość dziewczęta. – Szczupła, czarnowłosa kobieta o włosach związanych w ścisły kok ozdobiony pasmami siwizny wstała i zmierzyła wzrokiem inne panie. – Lamenty i wyrazy oburzenia nic tu nie pomogą. Tylko zawstydzicie biedną Susan, która wykazała się przyzwoitością godną podziwu i powiedziała nam, co nas czeka. Teraz musimy przejść do działania. Być może nie jest za późno, by nawrócić tą zagubioną duszyczkę na ścieżkę Pana.

- To bez sensu – odrzekła Amelia, wachlując zapadnięte policzki najnowszym numerem „Głosu ambony”. – Na dzikusa i nieokrzesańca nie ma rady, może gdybyśmy wywiozły ją na taczkach… - tego Susan nie zniosła.

- Amelio, nie chcę ci przypominać jakiego czynu dopuścił się twój mąż przed kilkoma miesiącami. Nikt go z tego powodu nie wywoził na taczkach, a może to by mu pomogło, gdyż zachowanie Duke’a nie uległo poprawie. – Komentarz blondynki skutecznie zamknął usta Amelii i całej reszcie pań. Znów odezwała się Fiona.

- Każda z nas ma w rodzinie czarną owcę. Jednak nie należy ich piętnować, jak sugeruje Amelia. Musimy dać Lucianie szansę na poprawę. Mam plan, który pomoże nam pokazać tej zagubionej dziewczynie ja wiele traci przez swoje postępowanie.

Coral City

         Wieczór osnuł dzielnicę willową ciężką mgłą. Nie było to normalne w środku sierpnia, ale przechodnie zdawali się nie zwracać uwagi na niesprzyjającą aurę. Te nieliczne osoby, które Jared spotykał spacerując, przemykały chyłkiem znikając w bramach rezydencji. Chłopak zapalił papierosa i przeczesał włosy palcami. Nie miał pojęcia gdzie jest Lucy, a to wprowadzało go we wściekłość. Dosłownie zapadła się pod ziemię. Stacy nic mu nie powiedziała i raczej nie ma czego u niej szukać. Tatiana też nabrała wody w usta. Mario i Billy w ogóle nie wiedzieli, że ich przyjaciółka gdzieś zniknęła. Dotknął szramy na swoim policzku i cisnął niedopalonego papierosa na idealnie przystrzyżony trawnik jednej z posesji. Znajdzie ją, choćby w piekle i wymierzy zasłużoną karę. Minął jeszcze kilka domów nim znalazł się przy posiadłości ojca. Wcisnął kod do bramy i krocząc żwirową alejką znikł w drzwiach willi przy Orenn Street 321.